dzień 11

Trudno przychodzi uwierzyć, że to już ostatni etap. Dziś zupełnie nie gonią nas żadne godziny. Zziębnięty po nocy wśród kamiennych murów wstaję dopiero o 6:30. Po porządnym śniadaniu wychodzimy ok. 7:20. Z początku tempo takie, jakbyśmy mieli być u celu na 12:00, później bardzo osłabło. Ojca niesie już bliskość celu. To fascynujące, ale sił ma dokładnie tyle, by dojść. Końcówka trasy idzie bardzo powoli, jak najtrudniejsze podejście górskie jest dla ojca odcinek przy szpitalu ok. 3km od katedry. Trzeba natomiast napisać, że pogoda była dziś bardzo sprzyjająca. Słońce często wychodziło zza chmur, było chłodno (większa część trasy w kurtce) i rześko (bardzo to ojcu rano pomogło).

Nie podobało mi się w samym Santiago bardzo słabe oznakowanie trasy i brak kilometraży i strzałek na ostatnich kilometrach. Idąc przez miasto nie miałem wrażenia, że za chwilę nadejdzie długo wyczekiwany finał. Wszyscy z albergue zdążyli nas po drodze wyprzedzić, ale gdy wchodziliśmy na plac przed katedrą, czekali na nas. Byli tam Niemcy, Irlandki, dwie ekipy Portugalczyków, wszyscy którzy przez 10 dni dzielili naszą drogę. Tak, to było wzruszające, mocne i piękne. Wymarzone zakończenie, ojca zasłużone chwile chwały. Padaliśmy sobie w ramiona, każdy z nas wiedział, co to znaczy przejść camino. Weszliśmy do katedry pokłonić się św. Jakubowi, odebranie compostelki zostawiliśmy sobie na jutro.

Jedziemy na nocleg, większość wybrała drogie albergue w pobliżu katedry, my autobusem 6. z Placu Galicji jedziemy na Monte de Gozo do Polskiego Albergue. Ojciec zasłużył, by odpocząć. Dziwnie brzmi teraz natłok polskiego. O 20:30 była zupa Romana (polskiego księdza na MdG), chociaż ugotowała je hospitera Wanda. Ciąg dalszy obraz już w kuchni. Znowu zimna noc, pierwszy raz zakładam sweter (i tym samym nie ma już rzeczy, której bym w ciągu tych 2 tygodni nie użył).

Komentarze (0)